Kinesiotaping

De basis van het concept werd in de jaren zeventig gelegd in Japan en Korea.
Hier werden destijds tapemethodes ontwikkeld vanuit de gedachte dat beweging en
spieractiviteit essentieel is om gezondheid te behouden of te herstellen.
De achtergrond gedachte is, dat spieren niet alleen nodig zijn voor beweging maar
daarnaast ook bepalend zijn voor bijvoorbeeld de bloed- en lymfecirculatie en
de lichaamstemperatuur. Als spieren niet goed functioneren,
kan dat dus een scala van klachten en aandoeningen geven.

Behandeling

De gebruikte tape komt qua elasticiteit en gewicht overeen met de menselijke huid. Er ontstaat daardoor een soort 'liftende' werking op de opperhuid. Zo ontstaat er meer ruimte in het gebied van de onderhuid, waar allerlei receptoren, bloed-en lymfevaatjes liggen. Door nu gebruik te maken van verschillende tapetechnieken kunnen diverse effecten bereikt worden. Na weefseltrauma reageert het weefsel met een ontstekingsreactie. Er ontstaat een lokale zwelling welke een drukverhoging geeft op het omringende weefsel. Door deze drukverhoging wordt de bloedcirculatie verstoord en de lymfeafvoer belemmert, waardoor de druk op de pijnreceptoren toeneemt.

De liftende werking van de tape geeft een onmiddellijke drukvermindering, waardoor de bloedcirculatie en de lymfeafvoer weer

worden hersteld. De druk op de pijnreceptoren neemt af, de ervaren pijn vermindert onmiddellijk. Hierdoor is een meer fysiologisch bewegingspatroon mogelijk.

Effecten en toepasbaarheid

De effecten kunnen samenvattend worden ingedeeld in: